Bez tytułu.

...

Chyba prawdą jest, że blog Marcinka zamienia się trochę w bloga także mojego.
Jestem coraz bardziej odważna , a moje wpisy coraz bardziej osobiste.

Byłam dziś na ślubie ( z aparatem).Takie uroczystości zawsze wzbudzająą określone emocje.
Ślub piękny i ksiądz ładnie mówił o miłości...

Myślałam sobie, że każdy zasługuje na to by być kochanym-bezpiecznym w tym uczuciu.
Bardzo mi tego brakuje.
Od dziecka byłam taką idealistą. Wydawało mi sie, że ta druga osoba będzie takim małym , ciepłym domkiem, do którego zawsze można sie schować - bez kompleksów, że przeszkadzamy, że nachodzimy...

W tym określonym ujęciu można powiedzieć, że jestem bezdomna :-(

Wróciłam do domu i zobaczyłam, że mały jakoś dziwnie płytko oddycha.Zmierzyłam temperaturę i buch: 40 !
Razem z Bartusiem wykąpaliśmy Marcinka w chłodnej wodzie, podaliśmy czopka, rosół rurką i mały usnął.Momentalnie byłam cała rozpalona i zdenerwowana.
Strasznie jest nie przestawać się bać...
To uczucie lęku jakoś mnie podtruwa wewnętrznie.

Życie to jednak są tylko chwile.
Kochani docencie choćby to , że gdy słonko już zaśnie możecie położyć sie spokojnie spać obok dzieci, męża...
To moje marzenie, którego jeszcze nie umiem złapać.

Jak dobrze, że człowiek potrafi płakać.Mnie płacz uspokaja i oczyszcza.
Idę więc powylewać łzy i pogonić z duszy czarne chmury.

Ps: Droga Agato...bardzo mi miło...